W przedostatni dzień lata grupa 7 rowerzystów Agrykoli  pojechała rowerami do pałacu w Jabłonnie wzniesionego w r. 1779 wg projektu architekta królewskiego Dominika Merliniego. Pałac wraz z budowlami towarzyszącymi jest otoczony zabytkowym parkiem. W parku poszliśmy obejrzeć niezwykłe drzewo – glediczię

trójcierniową z gałęzi której jak i z pnia wyrastają wielkie kolce. W uroczym parku był czas na chwile wspomnień. W parku widzieliśmy również olbrzymie powalone drzewo – prawdopodobnie to klon. Pogoda na wycieczce dopisała (A.L.)

Jechaliśmy z nutą niepewności ale i ciekawości – jak to
będzie wyglądało. Teren Mazur Garbatych na północnym skraju Polski w
większości nieznany okazał się niezmiernie piękny a swe ukształtowanie
dokładnie oddawało nieco dziwaczną nazwę. Tu jeszcze jesień nie dotarła,
wszędzie pełne soczystej zieleni, wzgórza i stada malowniczo pasących
się krów, koni i innej zwierzyny. Miejsce zamieszkania w agroturystyce w
Grabowie pięknie położone nad jeziorem, zaciszne aż zachęcało do
wypoczynku od miejskiego zgiełku. Tradycyjny drink powitalny, obiad a
wieczorem ognisko nad jeziorem, kiełbaski, śpiewy, naleweczki itp …
Rano ruszamy do Sokółek gdzie będziemy piec sękacza ale pierwsze wita
nas stadko gęsi, duże dorodne  z hałaśliwym gęganiem wspinają się na
małą górkę skąd donośnie informują o przybyciu intruzów. Gospodarze
witają nas kawą i ciastkami a w pawilonie pieczeniowym widzimy różne
dziwne a niezbędne urządzenia. Pokaz prowadzi małżeństwo – pani Aneta i
jej mąż sołtys Sokółek. Do wyrobu jednego sękacza używa się 40 jaj,
kilogram masła, kilo cukru i jeszcze trochę różnych dodatków. Wszystko
się ubija, kręci, miesza a później na specjalnym podgrzewanym urządzeniu
polewa  gęstą substancją a ona zastygając przybiera oryginalną postać z
rogami. Czas wyrobu około dwóch godzin. Ciekawe. Na koniec z radością
zjadamy upieczony przez nas jeszcze ciepły sękacz i zaopatrujemy się  w
gotowy już przygotowany dla nas wyrób. Jeszcze  u gościnnych gospodarzy
zjadamy obiad po czym jedziemy do Stańczyków obejrzeć ciekawostkę
architektoniczną – wybudowany w latach 1912 – 1926  w celach militarnych
most, przypominający rzymskie akwedukty z przebiegającą wówczas linią
kolejową, robi wrażenie wielkością i podziw dla architektów jak i
wykonawców. Stamtąd jeszcze do Gołdapi gdzie zwiedzamy piękny teren
uzdrowiska. Wracamy pełni wrażeń i chyba zmęczeni bo jakoś nie mamy
chęci na biesiadowanie. W niedzielę rano wyjazd do Puszczy Rominckiej na
grzyby, efekty niespecjalne ale spacer po lesie odżywczy. Z nostalgią
żegnamy ten piękny, zielony rejon i oczywiście w ulewnym deszczu wracamy
do rzeczywistości. Warto było zobaczyć i oryginalne dzieło wyrobu
sękacza i piękną, zieloną garbatą okolicę. (St. W)

)

Elbląg przywitał nas deszczem. Dojeżdżamy autokarem pod samą
keję portu Bryza. Nasze barki czyli małe stateczki już czekają w równym
rządku. Największy „Konsul” komandora rejsu Andrzeja mieści 8 osób, z
kolei najmniejszy „Va Bank” Jacka 6 osób i bliźniacze „Ryś” i Miś”
Piotrka i Staszka po 7 osób, razem 28 uczestników. Przyjęcie łodzi trwa
długo, sprawdzenie niemal 100 pozycji z listy, instruktaż,  to co
najmniej godzina na łódź. Po minach niektórych pań widać skrywane
przerażenie, raczej nie tego się spodziewały, zaś panowie trzymają się
dzielnie. Ponieważ robi się późno rezygnujemy z wypłynięcia i idziemy na
obiad do kultowego lokalu „Beczka”. Wieczorem ze względu na aurę każda załoga
biesiaduje we własnym gronie. Rankiem wypływamy do Malborka. aby zdążyć
na zwiedzanie zamku. Przepływamy przez ogromne wrota przeciwpowodziowe i
cumujemy przy kei ośrodka „U Flisaka”. Mało miejsca, niektóre załogi
cumują burta w burtę. Mimo, że prawie każdy był tu nie raz to dzięki
wspaniałej przewodniczce zobaczyliśmy i usłyszeliśmy wiele nieznanych
ciekawostek. Kolejny etap, płyniemy Nogatem do Białej Góry. Ogromna
zabytkowa śluza oddziela nas od Wisły. Ale musimy dokonać korekty w
planie. Ostrzeżeni nie wpływamy na Wisłę z powodu … braku wody. Za to
zwiedzamy zabytki wodnej, przedwojennej architektury. Planowanego
zwiedzenia Tczewa i jego ciekawego  Muzeum Wisły nie zobaczyliśmy,
szkoda. Wracamy Nogatem do Osłonki. Mały ale sympatyczny porcik i
świetna knajpka rybna. Rano ruszamy do Rybiny. Ale mimo, że keja długa
jest tu jakby mało przyjaźnie. Tankujemy paliwo i wracamy z powrotem do
Osłonki gdzie przy pięknym zachodzie słońca integrujemy się śpiewając
przy ognisku. Kolejny etap już prawie morski. Wchodzimy na Szkarpawę i
za chwilę na ogromny Zalew Wiślany. Od wschodu niezmierzona dal ale
Zalew robi nam miłą niespodziankę, stan wody 1B czyli prawie bez fal.
Cumujemy w Kątach Rybackich w  prawdziwym morskim porcie. Szybko
kłusujemy przez las nad morze aby choć trochę pobrodzić po morskiej
wodzie po czym meleksem jedziemy obejrzeć słynny Przekop. Robi wrażenie
rozmachem … ale jest przeraźliwie pusty. W nocy fale dają nam znać, że
to naprawdę morze ale rano znów niemal sztil. Wypływamy kierując się
świetnie oznakowanym farwaterem i znów Szkarpawą a później Kanałem
Jagiellońskim do Elbląga. Rzuca się w oczy, że szlaki wodne są mało
uczęszczane, podobnych łodzi niewiele za to ptactwa wodnego w bród.
Panowie już bardzo dobrze sobie radzą z prowadzeniem łodzi, panie
dzielnie pomagają w nawigacji i widać, że wszyscy są zadowoleni i chyba
jeszcze by popływali. Wieczorem zwiedzamy śródmieście Elbląga. Jesteśmy
zaskoczeni rozmachem i elegancją nowej zabudowy. Rano przekazujemy nasze
pływające wehikuły a Elbląg znów żegna nas deszczem. Rejs mimo trudności
technicznych był wspaniały, żadnych przygód ani wypadków. Poznaliśmy
ciekawy a mało znany region kraju, jego przyrodę, architekturę wodną i
ludzi Przymorza. Może jeszcze tam wrócimy? Andrzeju – dziękujemy !  (st w)

8 rowerzystów Agrykoli pojechało pociągiem do stacji Zabieżki. Stamtąd rowerami pojechaliśmy do uroczej wsi letniskowej Ponurzyca. Trafiliśmy tam na luksusowe miejsce na popas na terenie świetlicy sołeckiej a dawniej szkoły wzniesionej w czynie społecznym w 1931 r. Każdy wyjął i zjadł swoje mebelki zabierane na wycieczkę; czyli kanapki. W okolicach Ponurzycy jest wiele ślicznie umajonych leśnych kapliczek a wszystkie krzyże przydrożne są udekorowane. Cieszył oko regionalny styl wiat na przystankach PKS. Po drodze na Bagno Całowanie wstąpiliśmy w Podbieli do sklepu na deser do przełamywania; czyli na lody. Samo bagno to b. duży obszar z wieżą widokowa i dwiema drewnianymi ścieżkami dydaktycznymi. Nazwa wzięła się od pobliskiej wsi Całowanie będącej własnością rodziny Całowańskich. A legenda mówi że protoplaści rodu jak dostali wieś to całowali się pod dębem lub lipą. Wróciliśmy do stacji kolejowej Otwock. Pogoda dopisała.  (A.L.)

Jak co roku w czerwcu  odbył się obóz rowerowy członków klubu „Agrykola”. Tym razem organizatorka zabrała nas do Gąsek – urokliwej nadmorskiej miejscowości letniskowej położonej w powiecie koszalińskim.

Mieliśmy zapewnione całodzienne wyżywienie oraz komfortowe zakwaterowanie w czteroosobowych domkach. Ośrodek, położony zaledwie kilkanaście metrów od pięknej plaży, dawał nam możliwość podziwiania malowniczych wschodów i zachodów słońca, spacerów po plaży oraz kąpieli – choć na te ostatnie nikt się chyba nie zdecydował z powodu niskiej temperatury wody.

Codziennie pokonywaliśmy trasy rowerowe o długości od kilkunastu do ponad 70 kilometrów – w zależności od kondycji uczestników. Położenie Gąsek umożliwiło nam odwiedzenie wielu ciekawych miejsc: Kołobrzegu, Koszalina, a także skorzystanie z przeprawy promowej przez jezioro Jamno. Dzięki rozbudowanej i dobrze utrzymanej sieci ścieżek rowerowych, mogliśmy podziwiać zarówno nadmorskie uzdrowiska, jak i malownicze krajobrazy polskiego wybrzeża. Od Kołobrzegu po Łazy a  nawet dalej.

Jedną z większych atrakcji była wycieczka do Ogrodu Hortulus Spectabilis w Dobrzycy. Na ośmiu udostępnionych obecnie hektarach rozciąga się imponujący kompleks parkowo-ogrodowy z największym na świecie labiryntem grabowym (o powierzchni 1 ha) oraz 20-metrową wieżą widokową. Zwiedziliśmy też Ogrody Magii, Energii, Czasu i Przestrzeni, z symbolicznym Kamiennym Kręgiem i ogrodem inspirowanym kalendarzem celtyckim.

Wyjazd był nie tylko okazją do aktywnego wypoczynku, ale także do wspólnego odkrywania piękna polskiego wybrzeża, integracji i rozmów przy herbacie po długiej trasie. Już dziś z niecierpliwością czekamy na kolejną rowerową przygodę!(WG)

OBCHODY BOŻEGO CIAŁA W ŁOWICZU
BIENNALE FOLKLORU
19.06.2025r.
Wybraliśmy się do Łowicza, żeby uczestniczyć w tym wyjątkowym i niepowtarzalnym
wydarzeniu. Wydarzeniu religijnym z ogromnym ładunkiem łowickiego folkloru.
Reprezentacja Grupy Agrykola aktywnie brała udział we wszystkich wydarzeniach
programu obchodów.
Obchody rozpoczęły się o godz. 10:30 uroczystą Mszą Świętą w Bazylice Katedralnej
pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Świętego Mikołaja, której
przewodniczył Biskup Łowicki Wojciech Osial. W uroczystości wziął udział Nuncjusz
Apostolskim w Polsce abp. Antonio Guido FILIPAZZI.
Po Mszy ulicami Łowicza przeszła słynna, kolorowa procesja Bożego Ciała, którą
tworzyły dzieci, młodzież i dorośli mieszkańcy Łowicza i ziemi łowickiej, ubrani w
piękne, tradycyjne, łowickie stroje ludowe zwane „pasiakami”, niosąc sztandary,
poduszki, chorągwie i feretrony. Procesja zachwycała swoim niezwykłym klimatem i
jest symbolem regionu łowickiego. Razem z bogactwem kultury ludowej, opasującej
Prymasowski Łowicz z jego wielowiekową tradycją, podkreśla odrębność etniczną i
jednocześnie jest ostoją polskości.
Po uroczystościach kościelnych od godz. 14:00 do 17:30 w muszli koncertowej w
Parku Błonie odbyło się Biennale Folkloru, które poprowadziła Monika Zabost z
zespołu Ksinzoki. Na scenie zaprezentowały się zespoły i kapele: Zespół Śpiewaczy
Ksinzoki, Promyki Krakowa, Dziecięco-Młodzieżowy Zespół Ludowy Koderki z
Łowicza, grupa Łowiczanki z Krajny, Regionalny Zespół Pieśni i Tańca Sanniki,
Kapela Ludowa Ziemia Skierniewicka, Regionalny Zespół Pieśni i Tańca Boczki
Chełmońskie.
Wspaniała zabawa!
Biennale Folkloru zaszczycił ambasador Japonii w Polsce Pan Akira Kono.
Tuż obok muszli koncertowej rozłożyło się wielkie Wesołe Miasteczko, a wzdłuż ulic
Starorzecze i Świętego Floriana stoiska łowickich twórców, warsztaty rękodzieła
ludowego oraz wydawnictwa regionalne.
Po przepięknym dniu spędzonym w Łowiczu wieczorem pociągiem wracaliśmy
zadowoleni z wyprawy do Warszawy.
AG

Bardzo lubimy tę imprezę. Piękna okolica, łagodna przyjazna rzeka i
część gastronomiczna świetna tylko tym razem aura nie chciała się do tej
sielanki dostosować. Zimno, deszczowo ale co to dla nas sportowców
emerytów.  Jednak myśl, że trzeba będzie gołą stopą przy temperaturze 6
stopni wejść do wody powoduje bunt racjonalnego a niechętnego organizmu.
Może by tak kalosze a jeszcze lepiej wodery, tylko skąd je wziąć?
Jedziemy, torby pełne narciarskiego ekwipunku i błagalne myśli: może się
poprawi? Kilku desperatów rezygnuje ale nie my, kwiat elitarnych
turystów kajakarzy, ani myślimy rezygnować. Spora grupka chytrze wybiera
późniejszy dojazd aby nie było wątpliwości co do pływania. Ale
wątpliwości rozwiewa sam Szef: nie będziemy  pływać ! I nagle na
zbolałych obliczach niedoszłych kajakarzy maluje się odprężenie i
ogromny wyraz ulgi a atmosfera staje się radosna. Nic nie przeszkadza,
że do obiadu jest jeszcze kilka godzin, spędzamy je na krótkich
spacerach i dłuższych acz jakże miłych turystycznych rozmowach przy
kawce lub piwku. A już tradycyjne spotkanie w posiadłości naszej
wspaniałej gospodyni Eli i równie tradycyjny słodki poczęstunek
przygotowany wraz z Andrzejem sprawił, że tegoroczna kajakowa impreza
odbyła się w miłej i serdecznej atmosferze. I oby tak za rok z nadzieją
na  lepszą  aurę.

Z kajakowym pozdrowieniem – St W.

PODLASIE kraina bocianów, cerkiewek i miłych ludzi.

W dniach 05-10.05.2025 grupa 33 członków i sympatyków Agrykoli wyjechała na obóz rowerowy. Bazą wypadowa była agroturystyka Czar Podlasia w miejscowości Osłowo położonej między Siemiatyczami a Mielnikiem. Była to bardzo duża posiadłość z 3 domami noclegowymi oferująca wszelkie wygody z wyżywieniem. Kierownictwo obozu przed wyjazdem przedstawiło uczestnikom ramowy plan wycieczek z rozbiciem na dni. Plan ten był urealniany w trakcie wyjazdów. Jeździliśmy w 3 grupach – każda miała osobę prowadzącą.
W czasie wyjazdów zobaczyliśmy:
– W Mielniku cerkiew z 1875 r z cmentarzem przycerkiewnym,
– Na górze zamkowej w Mielniku ruiny zamku ufundowanego w 1420r,wielokrotnie burzonego oraz ruiny kościoła zamkowego,
– Odkrywkową kopalnię kredy w Mielniku ze specjalnego tarasu widokowego,
– Górę Uszeście będącą obecnie rezerwatem florystycznym,
– Ośrodek  Dziejów Ziemi Mielnickiej,
– Świętą Górę Grabarkę będącą najważniejszym sanktuarium prawosławia w Polsce na której jest obecnie ok.10 tys. krzyży przyniesionych przez pielgrzymów. Na jej szczycie jest świątynia oraz żeński klasztor prawosławny a u stóp góry tryska cudowne źródełko,
– Zabytkowy drewniany kościół w Tokarach,
– Zabytkową cerkiew prawosławną w Koterce usytuowaną 300m od granicy a Białorusią,
– Zabytkowy kościół w Niemirowie oraz cmentarz na którym na nagrobku K. Pieńkowskiego – dziedzica Sutna płaskorzeźbę wykonał jego przyjaciel X.Dunikowski,
– Prywatną rezydencję tzw.Kasztelik – Koronę Podlasia niedaleko Siemiatycz wybudowaną na kształt zameczku z bogatym muzealnym wnętrzem,
– Kultowe źródło Prowały koło Radziwiłłówki i ustawione obok krzyże wotywne.
Z uwagi na bardzo chłodną pogodę nie było chętnych na pierwotnie zaplanowany spływ Bugiem. Ponad połowa uczestników została jeszcze 1 dzień dłużej zrealizować rozszerzony program pobytu. Wieczory spędzaliśmy na disco-tańcach oraz na śpiewaniu piosenek turystycznych. Mimo bardzo chłodnej pogody atmosfera była ciepła i radosna. Kierownictwu obozu należą się słowa podziękowania za sprawną organizację wyjazdu tak dużej grupy.

(A.L)